Σε πολλές συζητήσεις μεταξύ γυναικών, η φράση «εάν δεν έχεις παιδιά, δεν δικαιούσαι να μιλίσεις σχετικά με τη μητρότητα« είναι πολύ συχνή. Δεν συμφωνώ με αυτό και πραγματικά δεν πιστεύω ότι είναι απολύτως αλήθεια. Θεωρώ ότι πολλοί άνθρωποι που δεν είναι γονείς, αλλά ψυχολόγοι παιδιών, δάσκαλοι, νταντάδες, κτλ. μπορούν να έχουν μία ολοκληρωμένη και απόλυτα σωστή εικόνα σχετικά με το μεγάλωμα ενός παιδιού και τις δυσκολίες και την τρέλα του να είσαι γονέας, και ιδιαίτερα μητέρα. Για αυτό το λόγο, το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όλες τις μητέρες που μερικές φορές ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνουν χάνουν τον πραγματικό τους εαυτό και το ποιες συνήθιζαν να είναι και απορροφούνται από τα παιδιά τους. Το ξέρω ότι ενδεχομένως θα ακούσω χιλιάδες άσχημα σχόλια, αλλά το μόνο που θέλω είναι να τονίσω μια διαφορετική άποψη. Δεν πρέπει να τη θεωρήσετε σωστή, αλλά έστω για ένα λεπτό σκεφτείτε αυρό που σας λέω και ύστερα μπορείτε να αποφασίσετε εάν είμαι τελείως λάθος. Έχω κι εγώ φίλες οι οποίες έχουν παιδιά, και επίσης είμαι και νονά, το οποίο είναι κάτι που αγαπώ πολύ. Το λατρεύω αυτό το παιδί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο, και από την άλλη πλευρά βλέπω τη φίλη μου η οποία έχει γίνει μια καταπληκτική μητέρα χωρίς να έχει σταματήσει να είναι το άτομο το οποίο γνώρισα χρόνια πριν, και αυτό είναι κάτι το οποίο θαυμάζω. Είναι κατανοήτο να μεγαλώνεις, και να αλλάζεις τις απόψεις σου, και να σταματήσεις να είσαι πιωμένη κάθε βράδυ, αλλά δεν είναι εντάξει να χάσεις τον εαυτό σου επειδή έκανες παιδί. Ξαφνικά, πολλές γυναίκες, όταν γίνονται μητέρες, σταματούν να έχουν φίλους, σύζυγο, δουλειά, όνειρα, κτλ. και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Πώς όλο αυτό είναι εντάξει, μόνο και μόνο επειδή έγινες γονιός; Όλα εκείνα τα πράγματα σε έκαναν αυτό ακριβώς που είσαι. Οι φίλοι σου ήταν πάντα εκεί για εσένα, δίπλα σου στις καλές και στις κακές στιγμές, και τώρα δεν έχεις ούτε μισή ώρα να τις πάρεις ένα τηλέφωνο ή μια ώρα για ένα καφέ; Ο σύζυγός σου ήταν αυτός που πάντα σε έκανε να αισθάνεσαι καλύτερα, και να γελάς, και σε έκανε να αισθάνεσαι όμορφη και ασφαλής, αλλά τώρα δεν δικαιούται ένα όμορφο σχόλιο ή μια τεράστια αγκαλιά, επειδή είσαι πάντα πολύ απασχολήμενεη με το μωρό. Το καταλαβαίνω, ότι το παιδί σου είναι ίσως το μόνο άτομο το οποίο αγαπάς περισσότερο από τον εαυτό σου και είσαι έτοιμη να πεθάνεις προτού αφήσεις να του συμβεί το οτιδήποτε, αλλά σε παρακαλώ θυμίσου, ότι πριν από το παιδί σου, υπήρχαν άλλοι άνθρωποι οι οποίοι σε έκαναν να αισθάνεσαι έτσι, και ειλικρινά μερικοί από αυτούς συνεχίζουν να αισθάνονται έτσι για εσένα ακόμα και εάν εσύ τους έχεις ξεχάσει. Ωστόσο, ακόμα και εάν δεν θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν από αυτούς από επιλογή, μπορείς να σκεφτείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Στοιχηματίζω ότι η μητρότητα είναι η πρώτη και κυριότερη προτεραιότητά σου, αλλά μην ξεχνάς ότι είσαι πολλά περισσότερα από μόνο μια μητέρα. Δεν έιχες κάποτε μεγάλα όνειρα, φιλοδοξίες ή ελπίδες για τον εαυτό σου, για την καριέρα σου;Εάν όχι, τότε σταμάτα να διαβάζεις, και σε παρακαλώ πήγαινε να φροντίσεις το πολυαγαπημένο σου παιδί, αλλά εάν είχες, προσπάθησε να τα θυμηθείς ξανά ένα προς ένα και κάποια στιγμή μέσα στην πολυάσχολη μέρα σου, αφιέρωσε έστω πέντε λεπτά για να αρχίσεις να τα κάνεις πραγματικότηατ, επειδή στο τέλος της ημέρας, το χρωστάς στη γυναίκα που ήσουν κάποτε.
Leave a Reply